bestijgt de kansel en heiligt je woorden

wil melker

ik zag je dwalen
in een stad vol met glas
niemand wist echt wie je was

je kende geen mensen
las wel hun wensen
lachte een spiegelend wat

hoorde hun stemmen
in een sfeer van vaag kennen
maar de zon nam je mee

jouw hart gaat naar zee
niet naar dat tijdloos gekeuvel
ik duid verder niemand dat euvel

jij bestijgt de kansel
heiligt je woorden, hangt jouw
gedicht aan magische koorden

jij was er in tijd
die ik je benijd maar
ik kon en wilde niet storen

ik zal je ooit winnen dan
raakt poëzie in een weerga die
de wereld in dood nooit meer ziet