ons kind is nu een vondeling

wil melker

ik heb een paradijs gedroomd
jij was de hel ontstegen
we zochten heel voorzichtig
in elkaar naar nieuwe wegen

het groeide in ons allebei
gaf zonlicht aan de dagen
het maakte teksten in ons vrij
door blikken vol met vragen

we gaven schoonheid aan elkaar
in het versieren van de uren
de fundamenten waren klaar
alleen het mocht niet langer duren

mijn hand was anders
dan je dacht, de warmte was
niet minder, ze had meer kracht
dan dat je had verwacht

ons kind is nu een vondeling
ze kijkt met open ogen
als ze lacht, zie je de zon er in
zullen wij haar toekomst ooit gedogen