ik streel de glazen stad

wil melker

fragmentarisch zie ik jou
puzzel knoop en touw
uit weinig weten, hoe kon
ik jouw essentie zo vergeten
ik beeldde je in glas
de vormen kende ik maar pas
en je verscherfde op slag

ik kan gevoel niet
kleuren, weet niet
wat er gaat gebeuren
als ik je aan de wereld toon
je bent onwezenlijk schoon
in mijn ogen schijnt je ster
steeds lichtere bogen

ik neem je onder handen
het huid op huidcontact
kent vele misverstanden
ik streel de glazen stad
waar jij het leven hebt gehad
de breuken komen acheraf
hun sterren ben je eindelijk zat