het tochtte verleden
we stopten
het eindpunt
mijn laatste
station
jij was
een schim
op het verste
perron
herkende
en zwaaide
in kleuren
ik kom
handen en lippen
vochtig en klaar
maar het tochtte
verleden ook daar
we lachten en
huilden het jaar
van de scheiding
die nacht bij elkaar
ik ben ontwaakt
jou in mijn armen
vraag niet naar
hoe en of waar
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 03-01-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘het tochtte verleden’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.