een sprookje met een rieten dak

wil melker

ik wil je glooiend
op een gele heuvel
je perst weer zure druiven
vergist je wijn en droesemt
op de zielen in de fles

je hebt jezelf weer weggezet
in krochten die tochten van
onderwereld en bedorven lucht
je bent weer koning
in het sprookje van eergisteren

de appel heb je doorgeslikt
nog ben je niet gestikt in
schuld en boete als geile heksen
trekken aan de koorden van fatsoen
je liet je gaan, had niets gehoord
een salamander roerde modder

zijn winterslaap verstoord
je zag weer de spelonken in je geest
de routes die je hebt gelopen, je hoeft
niet meer, je bent er pas geweest
ik wil je wijn en dronken kussen
de warme wijngaard en de zon
beneden de rivier in lussen

ik neem je glooiend op een gele heuvel
in een sprookje met een rieten dak
ben al heel tevreden met je stille lach