loeide als vuur

wil melker

ik zag de bui
die zich wendde op
het hoogst van het duin
het strand dat de zee met
zijn golven weer keerde

ik raakte je huid
de spanning ontlaadde
wij die eeuwen versmaadden
het verlangen uit eerdere
levens bonkte er uit

loeide als vuur in
een droge savanne
de rook trok niet op
zelfs de tijd bleef stil hangen
had ons in uren gevangen

het bankje was groen
wij maagdelijke zielen
toeval is weerloos en wist
hoe wij zacht, zonder woorden
van onze liefde bevielen