die reiken naar mijn geest
ik rammel aan de tralies
maar alles lijkt vergeefs
jou voel ik in me groeien
onwaakt word ik een beest
sluimerend voel ik tentakels
die reiken naar mijn geest
jij opent de gebieden waar
ik nog nimmer ben geweest
door jou voel ik de muren
die ik zelf heb gebouwd
jij doet me beseffen dat
ik weer van iemand houd
maak me maar wakker
laat me de zon weer zien
leven wil ik nu en morgen
weer, met jou misschien
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 03-01-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘die reiken naar mijn geest’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.