geen kwartier meer kende

wil melker

ik voelde hoe de bloemen
in mijn hand verwelkten
hun kleuren ongezien
de geuren niet geroken

ik keek nooit om
liet mijn schaduw zelf lopen
bleef hopen en zag enkel
zon, een maan die scheen

tot zij verdween en
geen kwartier meer kende
licht de ochtend niet verwende
de dag in nacht vergleed

een duisternis bekleed
met kilte maakte einde
aan een liefde in een wereld
die vergroeide met de stilte

je bloeide daar als nooit
te voor in warmte die niet
schroeide, maar zonder licht
kreeg onze liefde geen gezicht