stilte predikt onvermogen

wil melker

het spelden prikken is voorbij
geen woord valt onvertogen
het was genoeg voor allebei
stilte predikt nu ons onvermogen

de paden kruisten
in een langgezocht ontmoeten
herkenning huisde in een
woordenloos begroeten

we overbrugden de
ravijnen die ons scheiden
zuchtten om de pijn die
de eeuwen ons deed lijden

geschapen als een paar
en uit het paradijs verdreven
zijn we nu weer bij elkaar
maar de tijd is tussen ons gebleven

veranderd is de taal
luisteren blijkt overbodig
woorden zijn betekenisvaal
dus, is spreken niet meer nodig