rode kaarsen bloeiend in de lentezon

wil melker

stilte droomt en verte trilt een kerktoren
op klokke twaalf zijn alle boeren klaar
zinderend zoekt zon zijn vogels bij elkaar
kwetterend in de zwartgeploegde voren

je schaduwt deze plaats al eeuwenlang
zucht zacht als ze hun eerste honger stillen
zelfs liefde bloeide hier en kon verkillen
als hun zomer weer dat trieste einde nam

ben jij die boom geweest waar ik op bouwde
rode kaarsen bloeiend in de lentezon
mijn bron die ik onlesbaar steeds vertrouwde

nog weet ik hoe het allemaal begon
eindigde in passie die me zo benauwde
jij was de schaduw die ik koesterend verzon