het vragen in je oogopslag

wil melker

je keek me aan
ik zag het vragen in je
oogopslag, onzekerheid
die handen vingers gaf
in strijken langs elkaar
op zoek naar hem of haar

je stem die ik zo
eindeloos goed kende
die mij verwende met een
sprookje als ik lastig was
klonk schuchter toen
je vroeg, wie ben je

ik draaide om, je ogen
zogen me naar binnen
ik zag een vonk herkenning
toen je zei, zal ik een
liedje voor je zingen
je streelde zacht mijn wang

je nam mijn hand en
fluisterde verdwaalde woorden
voelde dat ik bij je hoorde
maar herkende me niet meer
toen je in tranen afscheid nam
met dag lieve meneer