zeven hemels gingen open

wil melker

alle woorden doen me pijn
ik voel het in begrijpen
in het te lang weer samen blijven
ontstaat de irritatie en venijn
het is de hel van hemel samenzijn

ik pluk gedachten uit de lucht
streel zinnen die beminnen
je voelt je lekker vogel vlug
om luchtig als een poes te
knorren en op schoot te spinnen

ik bied je rozen aan
gewoon om te beginnen
je kijkt me lachend aan
voelt het tasten diep van binnen
denkt laat hem maar gaan

ik heb je niet versierd
kwam met een glimlach
in mijn ogen, hopend
dat je mij zou mogen
liefde vierend als feest

je bent een beest
ik heb zo van je genoten
zeven hemels gingen open
ook in de laatste was geen rust
nog voel ik je in eindeloos gekus