ik zag je opengaan

wil melker

je stond temidden van
de bloemen, ik zag je opengaan
je bloeide heel kortststondig
een vonk magie raakte me aan

ik liep betoverd naar je toe
je lach omhelsde mij
voelde hoe je handen praatten
ze maakten me zo blij

ze pelden lagen van verbittering
streken angst en woede weg
ogen kregen weer de schittering
die je altijd in je woorden legt

we zijn gaan lopen
naar het einde van de tijd
de wereld ging heel lief opzij,
voor een sprookje en de eeuwigheid