je huid is glas, fragiel,

wil melker

we ontwaakten na de nacht
waarin we beelden braken
en ons verwondden aan de
scherven die verleden spraken

we koesterden kristal
geluk in stralend vonken
we spiegelden en jou vooral,
mijn beeld was meer bezonken

ik ken je pas,
je huid is glas, fragiel,
nog mag mijn adem
je niet raken aan je ziel

ik streel je met mijn woorden
transparant in hun betekenis
kus lippen die rood wijken
handen zeggen wat geweten is

je condenseert in jeugd
als dauw op prille lentedagen
je ogen vol beloften vragen
om het opgaan van de zon