lijnen die het leven schreef

wil melker

wegen vlochten
tijd tot reis
terwijl de steden in
het groen vergleden
reed de wolkenzee
al spattend met ons mee

we streken zacht
door plukjes haar
streelden mond en
ogen, zo vervormbaar,
dat lachen weer
gezicht kreeg met elkaar

handen vonden vingers
raakten aan de lijnen
die het leven schreef
een ontmoeten in verbazing
herkennen in verwondering
ineens was liefde zo te geef

we hoefden niets te zeggen
de stilte sprak voor zich
er was niets uit te leggen
in blikken die elkaar
verstaan, is passie toen
zijn eigen gang gegaan