ik ben naar de zee gerend

wil melker

ik ben naar zee gerend
alles achter me gelaten
de sporen in het zand
zijn niet voor mij bestemd

we waren bang
om op het strand
te lopen als de vloed
zich teruggetrokken had

en iedere voetstap
zichtbaar was in de
kaalheid van nieuw land
geen hand om ze te wissen

de hemel duikt de verte
al voorbij, een pier met
meeuwen op een rij, nog
even en dan samen zweven

opgelucht omdat ik breek
met al het aardse denken
ik hoef geen liefde meer
te schenken als ik alles vergeet