er vallen gaten in de horizon

wil melker

de dag is jong in zijn
kijken naar gisteren
ik wil niet naar je reiken
er vallen gaten in de horizon

ik zag hem rond
met hier en daar projectie
in rood door de reflectie
van een prille morgenstond

je voeten konden mij in
afdruk zo intens bekoren
ik zie de dubbele sporen
nu vervagen in de wind

je speelde als een kind
boven de branding uit
kon ik je lach nog horen
meeuwen droegen je geluid

we hadden aan het zand
genoeg, maar voelden hoe
de zee ons lopen leidde
een schemering te vroeg

weer is er perspectief
verdwenen, waar ik
ook kijk wankelt de realiteit
heeft eens de zon geschenen

stukjes leven met jouw kleur
lossen uit de samenhang
ineens zijn we geen paar, maar
weer alleen achter de eigen deur