hoe schaduwen zich langer maakten

wil melker

we liepen hard
de duinen op, waren
bijna boven, zijn
door ademnood gestopt

ik zag de pijn
voelde tranen om
het falen, wist dat we
de top niet zouden halen

we waren niet alleen
zagen hoe schaduwen
zich langer maakten, hoe
alle licht rond ons verdween

we hadden elkaar ingepakt
een teveel aan goede zorgen
wisten hoe de dag verliep, ook
gisteren, het regelen van morgen

geef mij je hand
ik kijk naar je gezicht
en wis de laatste tranen
die vrije lach heb ik zo lang gemist