het vals gezicht dat doodt

wil melker

de maan trekt water aan
nevels slierten sluierend
het vals gezicht dat doodt
en grijnst in koplamplicht

dauw remt langer in
het vochtig glijden op de
stille weg, het botsen zal
niet stoppen is voorzegd

de mist schijnt witter
tussen flarden zon en
raadselt waar de dag
het van het duister won

de tijd schraapt zijn
seconden, koestert het
voorbij, nu is niet te grijpen
heden vormen ik en jij