zo vonden wij elkaar na duizend jaar

wil melker

we kropen in elkaar
het hoge duin, de zon
een zwarte bui verdronken
in de geur van hennahaar

onder het hemeldak
een bank met uitzicht op de
rand van regen, de zee blauwt
branding aan de koele kant

we liepen onze jaren terug
terwijl konijnen speelden
de duinen zich verveelden
en vluchtten voor de wind

de zee kwam verder
met een vloed die reikte
naar de stad en landerijen
eb zou in een nieuwe vorm betijen

we schoonden onze genen
in herboren worden, de niet-
aangepasten zijn verdwenen, zo
vonden wij elkaar na duizend jaar