«»
niet meer te schijnen
voel je zo verdwijnen
waar jij straalde
is het stil alsof de
tijd me niet meer wil
de weg is leeg, waar jij
ooit bent geweest spant
een hemel vol verlaten
die laatste kus was
stout, de bank werd
koud waar wij op zaten
je nam mijn liefde
maar vergat de stem
die zei van je te houden
je zag mijn blik
die plagend vroeg om
onvoorwaardelijk vertrouwen
ik koester nu mijn dromen in
de leegte van vandaag, je bent
voor mij een hunkerende vraag
een hemel vol verlaten
ik weet je zonniet meer te schijnen
voel je zo verdwijnen
waar jij straalde
is het stil alsof de
tijd me niet meer wil
de weg is leeg, waar jij
ooit bent geweest spant
een hemel vol verlaten
die laatste kus was
stout, de bank werd
koud waar wij op zaten
je nam mijn liefde
maar vergat de stem
die zei van je te houden
je zag mijn blik
die plagend vroeg om
onvoorwaardelijk vertrouwen
ik koester nu mijn dromen in
de leegte van vandaag, je bent
voor mij een hunkerende vraag
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 18-11-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
wil melkerActief sinds: 07-02-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘een hemel vol verlaten’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Liefdesgedichten (liefde voor iemand)
Nieuwste gedichten
|
Best beoordeelde gedichten
|
Populairste dichters
|