ik had je zee beloofd

wil melker

ik schreef
met zand mijn naam
je rug witte de letters
daar zou ik die zomer staan

ik had je zee beloofd
en zon om licht te bruinen
we verliefden ons die dag aan
de voet van de eerste duinen

we zuchtten zoete woorden
in het waaien van de wind
sprongen door de branding
ondeugend als een kind

we wiegden water en
de golven gaven mee
de wolken van de hemel
zonden in een vlakke zee

we zijn naar huis gelopen
aan het einde van de dag
stilte heeft niet meer gesproken
toen zij onze eerste liefde zag