de bloemen zijn herinnering

wil melker

ik ben nog ongebroken
je hart was kleiner
dan ik dacht, de haat
kijkt vurig uit je ogen

sla mijn vleugels lam
breek mijn veren met de
laagste woorden uit je gram
je kunt me niet kleineren

we golfden in de zee
kruisten in de branding
ik rustte op het zand
en jij nam diepte mee

de wind joeg schuim toen
onze toppen oversloegen
we dolden op het puin
van eenzaamheid in kroegen

de ochtend ging weer gloren
de zon scheen lichter op de dag
je liet de wereld spreken
ik gunde je mijn liefste lach

de bloemen zijn herinnering
aan de wei waarin we lagen
ik voel de warmte zij aan zij
je raakt me nog steeds alle dagen