je bent geen bijgeluid

wil melker

de stilte ruist
legt gedachten uit
in rust die spreken
overbodig maakt

je bent geen bijgeluid
iets op de achtergrond
ik voel je huid, de zachte
lippen op mijn mond

ik proef de kilte van
het afscheid in je zoenen
je schenkt me warmte, maar
de leegte kun je niet verbloemen

ik neem je glimlach mee
de dwarsstand van je ogen
de uren zijn te snel gegaan
de dag deed meer beloven

de stilte ruist en schuurt
verlangen tot een diepe pijn
de hunkering naar samen
zal morgen erger zijn