we koesterden ontluikend leven
ik was verblind
en dacht met jou
een liefdeskind te baren
je lichaam zag gevaren
en was gekneusd door een
onheus ervaren in je jeugd
behoedzaam zochten wij
naar wegen waarop we steun
en warmte konden geven
we koesterden ontluikend
leven en spraken in de uren
van de slechtste dagen met elkaar
jij wilt niet meer en
kiest om weer alleen te gaan
geen ballast meer uit je verleden
ik hoor niet bij dat schuldgevoel
dat knaagt en je steeds bijt,
je angsten komen uit die andere tijd
ontken niet wat er is geweest
sluit af waar je aan hebt geleden
maar wees heel zuinig op het heden
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 02-11-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘we koesterden ontluikend leven’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.