we koesterden ontluikend leven

wil melker

ik was verblind
en dacht met jou
een liefdeskind te baren

je lichaam zag gevaren
en was gekneusd door een
onheus ervaren in je jeugd

behoedzaam zochten wij
naar wegen waarop we steun
en warmte konden geven

we koesterden ontluikend
leven en spraken in de uren
van de slechtste dagen met elkaar

jij wilt niet meer en
kiest om weer alleen te gaan
geen ballast meer uit je verleden

ik hoor niet bij dat schuldgevoel
dat knaagt en je steeds bijt,
je angsten komen uit die andere tijd

ontken niet wat er is geweest
sluit af waar je aan hebt geleden
maar wees heel zuinig op het heden