Hart

Marill Meijs

 mijn hart
 rood en zwart
 hard als beton
 afgesloten van de zon

 niet doorheen breken
 schreeuw ik

 niets zeg je
 alleen je hand
 ligt op de mijne

 binnenin zit
 een harde pit
 omringt met verdriet en haat
 die ik maar zo laat
 want niemand begrijpt me
 niemand kent me
 zoals ik werkelijk ben
 weet je dat ik mezelf niet herken

 nu niet praten
 veilig het zo laten

 waarom
 ben jij zo stom
 zeg jij
 tegen mij

 ja waarom
 ben ik zo stom?

 die veiligheid
 wil ik niet kwijt
 bang om te kiezen
 bang om te verliezen

 niet doorheen te breken
 schreeuwde ik
 met een snik
 wel dus, is gebleken

 hart met zijn pit
 waar alle leven in zit
 mag openbreken
 kan zijn wortels uitsteken