Alleen gesproken

Tristan Thomasson

Leunend in vensterbank staren naar oneindigheid buiten.
Regen gevangen in lamplicht op uitgestorven plein.
Afwezige blik verraad steeds afdwalende gedachtes.
Hopend, dromend, liefde te vinden, eenzaamheid ontvluchten.
Slaap niet kunnen vatten, nacht schrijdt onverminderd voort.
Haar naam herhalend in gedachten, slaken verlangende zuchten.
Uitkijkend, fantaserend naar het eerste moment van samenzijn.
Gesprekken over dagelijkse zaken en innerlijke wensen.
Juist normale dingen uitgelicht, simpelheid, het leven gewone mensen.
Het voelt vertrouwd, doch mijlenver verwijderd, toch al erg fijn.