Het verlaten kind

wil melker

 ik heb je
 tot vrouw gestreeld
 je wonden zijn geheeld

 je was eens het
 verlaten kind dat in de
 liefde nooit zichzelf meer vindt

 we kwamen samen
 in een dubbelleven tijd
 lente bloeide zomaar eeuwigheid

 zomerden in
 vollemaanse nachten kregen
 van elkaar wat we verwachten

 maar jij wilde pijn
 in drempelloze vlagen om dat
 van vroeger beter te verdragen

 ik gaf je alles
 zelfs mijn hart en ziel en
 meer dan ik voor mogelijk hield

 jij voelt je nu compleet
 maar je minnaar blijft een risico
 zoals dat tegenwoordig heet

 je bent weer op het
 oude nest kiest nu je vrienden
 voor je eigen lust en zonder rest