Had je zee beloofd

wil melker

 ik schreef
 met zand mijn naam
 je rug witte de letters
 daar zou ik die zomer staan

 ik had je zee beloofd
 en zon om licht te bruinen
 we verliefden ons die dag aan
 de voet van de eerste duinen

 we zuchtten zoete woorden
 in het waaien van de wind
 sprongen door de branding
 ondeugend als een kind

 we wiegden water en
 de golven gaven mee
 de wolken van de hemel
 zonden in een vlakke zee

 we zijn naar huis gelopen
 aan het einde van de dag
 stilte heeft niet meer gesproken
 toen zij onze eerste liefde zag