Stilte en wat eeuwigheid

wil melker

 je speelde
 in mineur
 de witte vleugel treurde

 donkerrode rozen
 beschaduwden
 jouw klankbereik

 je zong voor mij over
 stilte en wat eeuwigheid
 de tijd waren we kwijt

 heb je de hand gereikt
 nog voor het slotakkoord
 onze liefde had vermoord

 met donkerrode
 rozen zijn we
 stiltedansend weggegaan

 de vleugel
 dichtte zonder vingers
 in mineur zijn wit bestaan