In filigrein van pijn

wil melker

 de helling op
 waar warmte breekt
 in vergezichten
 de zon in rimpels bron
 langs rotsen stroomt

 licht snijdt glas
 de pas af in
 doorzichtig existeren
 de glazen schijn gevat
 in filigrein van pijn

 sculpturen
 klinken kristallijnen
 tonen barsten als
 hun spiegelbeeld
 verstart in tijd

 mijn harten
 bloeien steen in
 dierbare herinnering
 de glazen beelden
 van voorheen