Herinneringen op de tocht

wil melker

 de trein verdween
 het rode licht uit zicht
 de verte in een bocht

 het schrijnde kou
 mensen schaduwden de stilte
 herinneringen op de tocht

 je had de dag in woorden
 moeten vangen alleen
 mijn lach zocht je nog op

 je zag mijn handen
 praten met mijn vrienden
 hun ogen dronken het verhaal

 gezichtloos koos de voorste rij
 niet iedereen kon triomferen
 aandoenlijk was het eerst proberen

 je hoestte door de rook
 streelde opgeblazen ego's en
 gaf de dichters je applaus

 ik moest je laten gaan
 het afscheid kon ons niet verwarmen
 de kou kwam harder aan op het perron