Was de hel ontstegen

wil melker

 ik heb een paradijs gedroomd
 jij was de hel ontstegen
 we zochten heel voorzichtig
 in elkaar naar nieuwe wegen

 het groeide in ons allebei
 gaf zonlicht aan de dagen
 maakte teksten in ons vrij
 door blikken vol met vragen

 we gaven schoonheid aan elkaar
 in het versieren van de uren
 de fundamenten waren klaar
 alleen het mocht niet langer duren

 mijn hand was anders
 dan je dacht de warmte was
 niet minder ze had meer kracht
 dan dat je had verwacht

 ons kind is nu een vondeling
 ze kijkt met open ogen
 als ze lacht zie je de zon er in
 zullen wij haar toekomst ooit gedogen