Wondertjes van samenzijn

wil melker

 huis aan kant
 energieën opgebrand
 uitgeblust valt zonlicht
 naast me op de bank

 we zitten in zijn licht
 zijn ogenwit daagt
 buien uit te regenen zonder
 dat mijn storm fluit

 pupillen dragen mij
 kleuren vragen tederheid
 scheppen wondertje van samenzijn
 gesloten voor publiek

 zijn mond gegoten rond
 de zachte lippen iets verstrakkend
 om de lucht ontsnappend
 niet te laten stikken

 zijn woorden strelen
 kernachtig helend
 rapen scherven en
 verademen benauwde lucht

 ik droom realiteit
 tijd en zonlicht gaan
 mijn maan zal blijven staan
 als jij verduisterd wordt