Wij plukten wilde bloemen

wil melker

 we vrijden
 tegen beter weten
 met passie die
 ons alles deed vergeten

 maar in bewegen
 voelde ik het hoekige
 de klanken in je stem
 verspraken zich in weten

 je handen zijn nog zacht
 de warmte is verdwenen
 je streelt een koude huid
 en praat zonder geluid

 ik zie je strakke lijf
 het hunkeren in je ogen
 passie is niet te gedogen
 als vriendschap overblijft

 we zochten liefde in
 een toekomst zonder dagen
 een leven zonder vragen
 waarvan de uren zijn geteld

 wij plukten wilde bloemen
 uit de kanten van het veld
 we kunnen niet meer oogsten
 de winter heeft ze allemaal geveld