Tussen witte doekenhelden

wil melker

 jij en de zon
 gaan schijnen
 de wind vindt het
 kind van haar dromen

 door een kier in
 de hemel wolkt de
 schepping paradijs in
 korenblauwe ogen blikken

 je speelt maan omdat
 de nacht te donker is om
 god te zoeken in de velden
 slapend tussen witte doekenhelden

 de wereld vlindert
 naar haar zin de rest komt
 er niet in geen honing wordt
 verworven door de geest te korven