Ik neem je glimlach mee

wil melker

 de stilte ruist
 legt gedachten uit
 in rust die spreken
 overbodig maakt

 je bent geen bijgeluid
 iets op de achtergrond
 ik voel je huid de zachte
 lippen op mijn mond

 proef de kilte van
 het afscheid in je zoenen
 je schenkt me warmte maar
 de leegte kun je niet verbloemen

 ik neem je glimlach mee
 de dwarsstand van je ogen
 de uren zijn te snel gegaan
 de dag deed meer beloven

 de stilte ruist en schuurt
 verlangen tot een diepe pijn
 de hunkering naar samen
 zal morgen nog veel erger zijn