Het land vol met vragen

wil melker

 ik heb je bedolven
 onder mijn gaven
 mijn bloemen kwamen
 de kleur aan je vragen

 ik las in je ogen
 het licht van de zon
 kuste je lippen
 zo rood als ik kon

 je gaf me de hand
 waar je liefde mee schreef
 met woorden zo heftig
 dat passie lang bleef

 je lichaam nog jong
 je blik had de tijd
 we kozen het pad
 richting eindeloosheid

 we zijn maar gestopt
 in het land vol met vragen
 er is nergens een plaats
 waar onze liefde kan slagen