Hermelijk trekt vrouwen

wil melker

 zijn woorden rollen
 uit de mond gesplitst in
 vele tongen begrip en
 wijsheid kwijlen neer waar
 zij bewonderend zongen

 ze klampen zich aan rood
 glijdend richten ze zich op
 om aan zijn bron te laven
 het zijn geen gaven die hij toont
 als hij zich van hen verschoont

 het hermelijn trekt vrouwen
 die belust zijn op de macht
 de pracht en praal en niets-
 ontziende kracht hun bloot
 wil kleuren met scharlakenrood

 ze hangen aan zijn lippen
 willen in zijn adem stikken
 want hun leven stelt niets voor
 zij zijn het koor waarmee zijn
 lied de slaven steeds gebiedt