De verte afstand wordt

wil melker

 ik kan je niet bekijken
 je met niemand vergelijken
 maar hoor je stem in het ruisen
 van de branding in je tekst

 kom mee naar zee
 waar ik mezelf verliezen kan
 de verte afstand wordt en
 ik je namen schrijf met zand

 kus je lippen in het zout
 van samen drogen
 opgetogen in het waterspel
 de golven breken veel te snel

 we dromen zon en kleden
 ons met bruine kleuren
 ik voel de spanning in je huid
 en doe de tijd voorzichtig uit

 heb je zeeën laten zien
 bracht voor jou het water
 in het eindeloze later
 op het moegespeelde strand

 we kleven zand
 kraken schelpen op het pad
 duinen zijn het wuiven zat maar
 onze passie is nog niet verbrand