Ontluikende mystiek

wil melker

 wat ik creëer
 heeft geen handen en voeten meer
 zij werden afgeschoten
 voor ze konden werken en lopen

 het gouden moment
 snel neergepend
 in gloedvolle woorden
 verliest meteen zijn glans

 reflecteert nog
 eenmaal in verbleken en
 laat ons slechts de vage schijn
 van hoe het ooit had willen zijn

 het is als glas
 nog buigzaam transparant
 schoonheid in ontluikende mystiek
 maar verschervend in de kou van kritiek