Een liefdeskind te baren

wil melker

 ik was verblind
 en dacht met jou
 een liefdeskind te baren

 je lichaam zag gevaren
 en was gekneusd door een
 onheus ervaren in je jeugd

 behoedzaam zochten wij
 naar wegen waarop we steun
 en warmte konden geven

 we koesterden ontluikend
 leven en spraken in de uren
 van de slechtste dagen met elkaar

 jij wilt niet meer en
 kiest om weer alleen te gaan
 geen ballast meer uit je verleden

 ik hoor niet bij dat schuldgevoel
 dat knaagt en je steeds bijt
 je angsten komen uit die andere tijd

 ontken niet wat er is geweest
 sluit af waar je aan hebt geleden
 maar wees heel zuinig op het heden