Het laatste licht

wil melker

het laatste licht


ik zag hoe
de dag schemerde
voelde me verloren
in het donkeren
van het laatste licht

nog had jouw
gezicht een
stevig profiel dat
scherp tekende in
toenemende duisternis

en warmde je
hand de ongeziene
verbinding met het
geheel dat ik aan
het verliezen was

omdat de kou
opkroop en vertwijfeling
je blik vertroebelde of wij
elkaar nog voor gebroken
ogen konden behoeden

zacht witte sneeuw
die nacht de plaats
waar onze zielen uittraden
de eerste strenge vorst
kende geen genade


wil melker
11/01/2021
www.wilmelkerrafels.deds.nl