Dorst

Zywa

Waarheen ik ook loop, altijd
komt er een eind aan mijn reis

aan de kust van een zee
waarin het land uitmondt
met uitzicht over oneindig

vruchtwater dat leven geeft
ieders bloed doet vloeien
en jouw zaad draagt

door geulen, over bergen en dalen
naar het hiernamaals, het vult
mijn cellen, mijn borsten

rond van vreugde
lest mijn dagelijkse dorst
en verdrinkt mijn zorgen

ik vang het op uit de hemel
en hijs het uit putten