Zonder liefde kan men niet beminnen

Willem Bernardus Tijssen

Ik heb steeds door muren heen gezien.
Mijn ogen weigerden van steen te worden.
Ik heb ook in de nacht de zon bezongen.
Mijn stem heeft nooit in de duisternis geloofd.
Ik heb met water en brood feest gehouden.
Mijn hand heeft altijd naar geluk gereikt.
Ik heb nimmer gehaat om wat was afgedwongen.
Mijn geloof in de mens is nooit gedoofd
Zo zal ik mij van dag tot nacht houden
tot ik mij verliezen kan in jou.

Zonder woorden zal men sterven.
Zonder gevoel is er geen berouw.
Zonder liefde kan men niet beminnen;
daarom wacht ik hier op jou.

Ik heb steeds de geluiden van de angst overstemd.
Mijn mond weigerde zijn klanken te imiteren.
Mijn gemoed bleef altijd op de vrijheid gericht.
Ik heb met een mes op de muren geschreven.
Mijn hand kerfde telkens dezelfde naam.
Ik heb klanken naar een melodie toegezongen.
Mijn lippen gevormd naar een harmonieus gedicht.
Zo zal ik mij van dag tot nacht houden
tot ik mij verliezen kan in jou.

Zonder hoop is er geen leven.
Zonder doel rest slechts de kou.
Zonder liefde is zonder zinnen;
daarom wacht ik hier op jou.