Eenzaamheid huilt als een zegen

Willem Bernardus Tijssen

Loop ik midden in de regen.
Draai ik zomaar wat rond.
Stampvoet ik in de plassen
Vang ik druppels op met mijn mond.

Verbonden met het water
lijk ik te verdrinken met het land.
Nachten in de regen.
Zo donker heb ik slechts de eenzaamheid
aan de hand.

Ik kan begrijpen, noch grijpen.
Lijk te dolen in de nacht.
Voor de morgen valt de regen.
Glijden druppels roerloos zacht.

Wat ik versta van de regen
is dat je zo ook gelukkig kan zijn.
Eenzaamheid huilt als een zegen
die 's nachts niet thuis kan zijn.