speels en onbewogen

Willem Bernardus Tijssen

speels en onbewogen
was het kind in zijn verlangen.,
Licht bewegend danste het in de wind,
En bloosde het rood zijn bolle wangen.
Mijn fotogenieke kind.

Als een rietstengel zag je hem neerbuigend
zijn lof verdienen, als het zonder enige plicht,
ten ogenschouw van ieder andere,
zich weer energiek had opgericht.

Toch wat ging er achter deze jonge onschuld schuil.?
Waren het de mondhoeken die sierlijk trilden?
Was het de glimlach in plaats van een gehuil?

Ik vrees het antwoord al weer lang te zijn vergeten.
Aan wie ik was toen, het spelend kind,
maak ik nu mijn handen niet meer vuil.