«»
maar er zijn geen beesten
die mijn ogen uitsteken
om me levend te verscheuren
ook is er geen getij
geen vloed die me verdrinkt
ik zit alleen maar vast
als in beton, het zand
is hard geworden, ja
als er toeristen waren
zou ik naar ze zwaaien
op hun foto's, maar
er is niemand
ik voel niet eens meer
hoe koud mijn benen zijn
ik denk aan veenmoerassen
die mens en dier verzwelgen
en ik denk aan passanten
die me te hulp komen
voordat ik ga hallucineren
en wachtend uitdroog
Dromend van mijn leven in de stad
Het is drijfzand, lastigmaar er zijn geen beesten
die mijn ogen uitsteken
om me levend te verscheuren
ook is er geen getij
geen vloed die me verdrinkt
ik zit alleen maar vast
als in beton, het zand
is hard geworden, ja
als er toeristen waren
zou ik naar ze zwaaien
op hun foto's, maar
er is niemand
ik voel niet eens meer
hoe koud mijn benen zijn
ik denk aan veenmoerassen
die mens en dier verzwelgen
en ik denk aan passanten
die me te hulp komen
voordat ik ga hallucineren
en wachtend uitdroog
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 04-05-2019
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
ZywaActief sinds: 25-04-2018Informatie bij het gedicht:
Bundel 'OverLeven' Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Dromend van mijn leven in de stad’ van Zywa zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Levensgedichten
Nieuwste gedichten
- [ Licht-schuw ]
- [ Sombere zeurpiet ]
- [ Er is een naam voor ]
- [ Lange schaduwen ]
- [ Om zeep helpen ]
- [ Een woordspel ]