Bij het ontluiken van de ochtendstond

Willem Bernardus Tijssen

Bij het ontluiken van
de ochtendstond proef ik
terstond de nacht die
ik deelde.
waarin ik iets stal
van jouw onschuld die
de nacht aan mij verbeeldde.
ik vleide me tegen je aan
als een bloem zo zoet.
Warmde me aan jouw huid
met zijn warme gloed.
Bewonderde je ogen als
flonkerstenen zo blauw.
Jij lieve bloem waar ik
zo van hou. Laat mij vleien
in mijn ijdelheid.
Echte liefde kent geen tijd.
.