Fluisterend riet

Vincent Oostrijck

Fluisterend riet

Het riet aan de plas
Boog en wuifde in de wind

Het bewoog prachtig
Eensgezind
En volledig synchroon

Het riet ruisde
En fluisterde de namen
Van hen die er niet meer zijn

Of was het mijn verbeelding ?

Ik luisterde aandachtig
Het was gewoon de herfstwind

Toen besefte ik
Dat ik de namen niet meer wist
Ik was ze vergeten

En ik besefte eveneens
Dat het er niet toe deed

Ik kuste haar mond
Ik beroerde haar wang
Met het puntje van mijn neus

Ik fluisterde haar naam
Haar kostbare naam
Teder in haar linkeroor

Ik verklaarde haar de liefde
Bij het wuivende riet
De tijd stond stil